जेव्हा तुम्ही स्वतःच निराश वाटता — थकलेले, पराभूत, किंवा संभ्रमात — तेव्हा क्षणभर थांबा आणि एका झाडाकडे पाहा.

फक्त बघू नका. खरंच पाहा.

सुरुवातीला तुमचं लक्ष झाडाच्या फांद्यांकडे जाईल. त्या वार्‍यात हलतात, पानांचं ओझं घेतात, कधी कधी वाकतातसुद्धा. दूरून पाहिलं, तर त्या नाजूक वाटतात — कधीही तुटतील अशी. आपल्या आयुष्याचंही तसंच होतं. जेव्हा आपण खचतो, तेव्हा सगळं अस्थिर वाटतं. फांद्यांसारखं — परिस्थिती, अपयश, वेदना, नकार — आपल्याला डोलवतं.

पण नजर बदलून पहा.

झाडाच्या खोडाकडे बघा. ते स्थिर आहे. शांत आहे. खोलवर रुजलेलं. त्यात वर्षानुवर्षांची ताकद भरलेली आहे. वाऱ्याने त्याला फरक पडत नाही. ते सगळं सांभाळून ठेवतं.

हीच त्या झाडाची ताकद आहे — आणि तुमचीही.

तुम्ही हलणाऱ्या फांद्या नाही — तुम्ही स्थिर खोड आहात.

झाड आपल्याला एक साधा पण खोल अर्थ सांगतं: वरचं जग कितीही अस्थिर असलं, आपली खरी ताकद आतमध्ये असते.

आज तुम्हाला काही समस्या भेडसावत असतील — करिअरचे प्रश्न, वैयक्तिक शंका, मानसिक थकवा. त्या सगळ्या तुमच्या फांद्या आहेत. पण तुमच्यात खोलवर एक बळ आहे जे तुम्ही विसरलात.

जरा आठवा — तुम्ही आजवर काय काय सहन केलं आहे. किती वादळं पार केली आहेत. किती ऋतू तुमच्यावरून गेले. प्रत्येक आव्हानाने तुम्हाला अधिक मजबूत केलं आहे — जसं झाडांच्या मुळांना वारा अधिक खोलवर रुजवतो.

जीवन तुमच्याकडून हलू नये अशी अपेक्षा करत नाही — फक्त मूळात ठाम रहा इतकंच मागतो.

आत्मविश्वास म्हणजे नेहमी खात्रीने वागणं नाही. तो म्हणजे भीती असूनही पुन्हा उभं राहणं, पुन्हा प्रयत्न करणं.

जेव्हा जग गोंधळलेलं वाटतं, तेव्हा आतल्या शांततेकडे वळा.

जेव्हा स्वतःवर शंका येते, झाडाकडे पाहा.

झाड आठवण करून देईल:

तुम्ही कोसळत नाही — तुम्ही वाढत आहात.

तुम्ही मोडत नाही — तुम्ही बदलत आहात.

तुम्ही हरवत नाही — तुम्ही नव्याने रुजत आहात.


म्हणून, खोल श्वास घ्या. स्वतःला जमिनीत मुळं घालणाऱ्या वृक्षासारखं ठेवा. आणि मन आकाशाकडे उंचावून पुन्हा उभे रहा.

तुम्ही या क्षणापेक्षा मोठे आहात. तुम्ही त्या वृक्षासारखे महान आहात.

पुन्हा उभे रहा.

तुमचं काम कोसळणं नव्हतंच कधीच. उंच होणं तुमचं खरं अस्तित्व आहे.